Alphonso Lingis'in Ortak Bir Şeyleri Olmayanların Ortaklığı'nda geçen aşağıdaki kısmı okuduktan sonra, Lingis'in hikayesine konu olan insanlardan teşekkül bir toplumda ya da böylesi bir ahlaki adanmışlıktan esinlenen bir toplulukta yaşamak istemiştim. Kitabı, 2005'te askere gitmeden hemen önce harçlık biriktirdiğim m/otel resepsiyonunda okumuştum. Öteki'nin varlığını merkeze alan duyarlılıklarından süzülmüş ahlaki duruş açısından beni Lingis kadar silkeleyen pek az anekdot veya eser vardır. Özellikle ani, beklenmedik bir durumda bir sonraki hamlemizin yaşam ve ölüm arasındaki farkı belirleme olasılığı söz konusuysa. Lingis'ten ya
ptığım alıntıyı özel kılan bir başka nokta da aslında ahlaklılığın neden öyle dinle filan veya talimat ve prosedürle olamayacağını buradan hareket ederek açıklayabilmemiz. İnanılmaz bir gücü vardı. Kim olmak istediğimi keşfetmiştim sanki o zaman. Acayip bir rüyadan sonra gözlerimi yeni açmış gibi şaşkındım. Lingis şöyle anlatmış:
"Hindistan’ın güneyindeki Mahabalipuram’da, haftalardır hasta yattığım bir kulübede bir gece, günlerce süren o hummalı baygınlıktan uyandığımda, kollarımı hissizleştirmiş olan felcin göğsüme doğru ilerlediğini fark ettim. Sendeleye sendeleye o ağır muson gecesinin yıldızsız karanlığına çıktım. Kıyıda kesik kesik nefes almaya çalışırken birinin kolumu kavradığını hissettim. Üstünde iyice eskimiş bir peştamaldan başka bir şey yoktu ve sadece Nepal’li olduğunu anlayabildim. Oraya, Hindistan alt-kıtasının en güneyine nasıl geldiğini öğrenebilmem mümkün değildi: benim evimden çıkıp kredi kartımı kullanarak jet uçağıyla bir günde geldiğim düşünülürse, onun evi benimkinden çok daha uzaktı buraya.Sahip olduğu hiçbir şey yok gibiydi, tek başına kumların üzerinde uyuyordu. Ormanın kenarındaki kulübesinden çıkan bir balıkçıyla, benim anlayamadığım, uzun bir konuşma yaptıktan sonra beni bir futa kanosuna bindirdi; dediklerinin tek kelimesini anlamasam bile beni muson denizinin üstünden altmış beş mil ötedeki Madras hastanesine götüreceğini biliyordum. O kanoyla uğraşırken, ben uzaklarda çakan şimşeğin ara ara aydınlattığı o sessiz ve ifadesiz yüzüne bakıyordum hummalıgözlerimle; fırtına sertleşirse kendi hayatını tehlikeye atmak pahasına beni kurtarmakta tereddüt etmeyecewğinden emindim.
Bir balıkçı iskelesinde kanodan indikten sonra beni önce bir faytona, sonra da Madras’a giden bir otobüse bindirdi ve tek söz etmeden, bana bir kez olsun bakmadan ortadan kayboldu. Kumlardan başka bir adresi yoktu tabii ki; onu bir daha hiç görmeyecektim. Ama asla kopmayacak ya da unutulmayacak bir bağla bağlanmanın ne demek olduğunu, kardeş olmanın ne demek olduğunu anlamıştım.
Onun okuyamayacağı bir yazının ve anlayamayacağı bir dilin anonim sorumsuzluğuyla bu tür şeylerden bahsetmek ne kadar ayıp, ne kadar yakışıksız!"
Lingis, Alphonso. (1997). Ortak Bir Şeyleri Olmayanların Ortaklığı. (Tuncay Birkan, Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları, s. 137-138.
